Ξεκλειδώνω την πόρτα
Ανάβω το φως
Από το ταβάνι κρέμεται η μνήμη
Σα σφαχτάρι

Σουρώνουν οι μέρες που έφυγαν
Τα χρόνια που έρχονται
Η υγρασία σαν φρέσκο αίμα
Πλημμυρίζει τα πλακάκια

Δεν ξέρω πώς να τη στεγνώσω
Η σιγαλιά του σπιτιού
Τραυλίζει δικαιολογίες
Δεν υπάρχει άλλη

Μνήμη σχεδόν πλήρης
Από τώρα και στο εξής