Απ’ το μικρό μαγαζί
Καμιά φορά περνώ αργά το απόγευμα
Ρίχνω μια βιαστική ματιά
Να δω
Αν κάθεται κανείς

«Στο γωνιακό τραπέζι
δίπλα στον τοίχο» μου `λεγες
«Να μη μας δουν οι περαστικοί
να μη μαντέψουν οι ξένοι
τι θέλουμε σε τέτοιο μέρος»

Δεν ήξερα γιατί φοβόσουν
Έτσι κι αλλιώς κι εμείς δύο ξένοι ήμασταν

Καμιά φορά ένα ζευγάρι κάθεται,
Η μια οικογένεια με παιδιά που φλυαρούν

Κανείς τους δε θα μάθει
Για κείνο το απόγευμα
Το γεμάτο συννεφιά
Που μύριζε τσίκνα κι ομορφιά

Τη βόλτα στο παράδεισο
Που χάθηκες για πάντα