Όταν, απέραντα λυπημένοι,
Ακολουθούμε, στο νερό, δέσμες φωτός
-Μια άλλη εκδοχή, αλμυρή κι απόμακρη
Της παραλίας, με τους στραγαλάδες,
Τα νυχτερινά, πολύχρωμα μπαλόνια
Και τους ήρωες γρατσουνισμένων ταινιών-

Τότε έχουμε μάθει τους δρόμους της μουσικής.

Νιώθουμε, αίφνης, τη μοναξιά των τρένων
Καθώς, μες την ομίχλη, αδειάζουν από επιβάτες
Όπως, στους αιώνες, οι λέξεις από νοήματα.

Μονάχο ένα αχτένιστο παιδί βγάζει μια φυσαρμόνικα
Τη σκουπίζει στο αριστερό μανίκι
Και την ακουμπάει στην προκυμαία και το φεγγάρι.