Έβλεπε τα συμπτώματα
Αλλά παρίστανα τον υγιή

Με πνεύμονες σταχτοδοχεία ονείρων
Δεν μπορούσα να πάρω τα χέρια μου
Στις ανηφόρες των λέξεων
Μ’ έπιανε τσιγαρόβηχας
Κι έφτυνα αίμα
Να αρθρώσω ένα φωνήεν

Μου `βγαινε η γλώσσα
Κι απ’ τη γλώσσα με έσερνε η ποίηση
Σε νεκροτομεία παθών
Να αναγνωρίσω τις απώλειες μου

Και τα λευκά χάρτινα κύτταρα
Να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεκτα
Καταλαμβάνοντάς με
Εκ μυελού οστέων

Είχε αρχίσει η αμφιβολία να μεθίσταται
Να εξουδετερώνει κάθε ζωτικό μου ψεύδος

Έπεσα έξω στη διάγνωση της ζωής
Βγάζοντας βιαστικά συμπεράσματα
Ερεθισμένος από την αυθεντία της ευφυΐας
Σε μόνιμη διάσταση με την κλινική εικόνα
Και ήταν ήδη πολύ αργά όταν έπαψα
Να κλείνω τα μάτια στη θνητότητά μου

Τώρα πού είμαι πια
Ένας ποιητής τελικού σταδίου
Ποια ευθανασία ψυχής
Θα με λυτρώσει;