Με χτύπησε στην πλάτη
Σαν φίλος απ’ τα παλιά
"Πώς κι από εδώ ξανά;" τον ρώτησα

"Τη Δευτέρα Παρουσία μου στην πόλη σου
Είπα να την ψυχαγωγήσω μ’ ένα ποτό
Εξάλλου οι καφέδες πειράζουν τα νεύρα
Και μετά στριφογυρνάς στο μνήμα σου
Δεν ησυχάζεις ούτε εκεί
Ενοχλείς και τους νεκρούς
Και σε εξοστρακίζουν
Στους κατ’ επάγγελμα ζωντανούς

Υπάρχουν και κάποιοι που λένε τον καφέ
Όμως εγώ τη μοίρα μου την ήπια μονορούφι
Δεν καταδέχτηκα να μελετήσω τα σημάδια
Ή έστω να μου σφυρίξουν την απάντηση
Και πήγα αδιάβαστος

Άσε που παραμονεύει και το κατακάθι
Εκεί ποτέ δεν ξέρεις
Τι χθες σου επιφυλάσσει το αύριο
Ενώ μ’ ένα ποτό φτιάχνεις κεφάλι
Κι αποκτάς αυτή την κολλώδη ομιλία
Σα να μασάς την αλήθεια
Κι ύστερα τη φτύνεις στο χώμα
Σε κομματάκια χρησμών

Ενώ το χέρι σου
Πιο σίγουρο πιο ελαφρύ
Θα βρει το δρόμο της καρδιάς

Όμως ας μη χάνουμε καιρό
Άντε άσπρο πάτο να πιάσουμε

Αν τολμάς παίξε τη ζωή σου
Στη ρουλέτα της ποίησης
Βαλ’ το σιδερικό στο στόμα σου
Που βρωμίζεις με λόγια
Και κάνε την ψυχή σου να κελαηδήσει"

Άφησε τον οβολό του φιλοδώρημα
Στην γκαρσόνα με το ευκάλυπτο
Θρόισμα των μηρών
Και χάθηκε στα έγκατα της νύχτας
Πετώντας το ψάθινο καπέλο του
Στον ουρανό της Πρέβεζας

Πήρα στα τρεμάμενα χέρια μου το περίστροφο
Και ζύγισα το βάρος της απόφασης
Όμως δεν ήξερα
Σε τι να το μετρήσω
Σε όνειρα ή σε λάθη
Και τι βαραίνει πιο πολύ
Στο ζύγι της ψυχής

Μακάριοι όσοι στα δάχτυλα
Παίζουν τη ζωή

Προς το παρόν γράφω ποιήματα
Για να ξεμουδιάσει το χέρι μου
Να είναι ζεστό κι ετοιμοπόλεμο
Όταν θα αποφασίσω
Να σκανδαλίσω τους πιστούς της ζωής