Δίνεις το παρών, δίνεις όσο αντέχεις
δίνεις μία πληροφορία, μία εντύπωση, εξιστορείς ενα γεγονός καμουφλαρισμένο,
βουλιάζεις στην αγκαλιά της οικειότητας
στη φωνή από απαλό μέταλλο
και η μέρα τελειώνει στο λαρύγγι σου σαν χυμός μανταρίνι
και την κουβέντα συνοδεύει πάντα
το τσιγάρο και το άχτι
κι όσο πιο αδιάφορα μιλάς
τόσο αδειάζουν τα πνευμόνια σου από αέρα
και οι μέρες περνάνε και βολεύεσαι καλύτερα
στα μαξιλάρια ενός σύννεφου που φουσκώνει
στα αντικείμενα που αψηφούν το χρόνο
στην ελεημοσύνη των χεριών σου
σε ένα πλυντήριο που ξεπλένεται το χθες
και η ψυχή πάει κι έρχεται
σε ένα δωμάτιο πεθαίνει και σε ένα άλλο ανασταίνεται
στο ένα ουρλιάζει υπάρχω
και στο άλλο βουβαίνεται
κι ωραιοποιείς το σκοτάδι με φωτάκια neon
μέχρι τη στιγμή μίας διερευνητικής ματιάς που δε θα φάει το παραμύθι σου..
πόσο τρομακτικά ωραίος ο εσωτερικός μας κυκλώνας
μας γδύνει από ρούχα κι από ψέμα
για αυτό
να είσαι γυμνός, λέω, να αρρωσταίνω από αγάπη,
να με σκοτώνει, να κολυμπάω στο αίμα...