Ο χρόνος ρουφάει αχόρταγα
Την ανάσα μας για να ζήσει.
Ο χρόνος τρέμει το έρεβος
Που εμείς το διασχίσαμε.
Τριγυρνώντας τις νύχτες στ’ αστέρια
Κλέβουμε το ασήμι
Απ’ του φεγγαριού το πρόσωπο
Σκουπίζοντας τη σκόνη απ’ την αλήθεια.
Ένα φως αχνοφαίνεται.
Δεσμώτες για πάντα του πάθους μας
Αναβοσβήνουμε ένα αμήχανο χαμόγελο
Κι ακροβατούμε οριστικά
Στο περίγραμμα των αναμνήσεων.