Την γυναίκα που μου κέντησαν στο χέρι
σ’ ένα πόρτο μακρινό στην αραπιά
στην ζωή μου ακριβό την είχα ταίρι
μα την έχασα για πάντα μια βραδιά

Τώρα στο μπράτσο μου τα χείλη της φιλώ
όταν τα βράδια ξαγρυπνάω στο καράβι
τον έρωτά της να ξεχάσω δεν μπορώ
και στην καρδιά ο χωρισμός πληγές μου σκάβει

Την γυναίκα που μου κέντησαν στο χέρι
με μπαρούτι και με ψιλοβελονιά
θα την έχω συντροφιά κι ας μην το θέλει
ως την ώρα που γι’ αυτήν θα φύγω πια