Μακάριοι όσοι μοναχικοί είναι
Εκείνοι που σπέρνουν τον ουρανό μέσα
στην άπληστη άμμο
Εκείνοι που επιζητούν τον έμβιο υπο του ανέμου
τις φούστες
Εκείνοι οι οποίοι ασθμαίνουν τρέχοντας μετά από ένα
όνειρο που εξατμίζεται
Διότι αυτοί είναι της γης το άλας
Μακάριες οι επιφυλακές άνωθεν του ωκεανού της ερήμου
Εκείνοι που καταδιώκουν τη φενάκη πέραν της χίμαιρας
Ο φτερωτός ήλιος χάνει στον ορίζοντα τα φτερά του
Το αιώνιο θέρος γελά στον υγρό τάφο
Κι αν ένας θορυβώδης κλαυθμός αντιλαλήσει
στους κλινήρεις βράχους
Κανείς δεν εισακούγεται από κανέναν
Η έρημος πάντα ουρλιάζει υπό του απαθούς ουρανού
Το σταθερό μάτι μοναχό του αιωρείται
Όπως ο αετός στο διάλειμμα της ημέρας
Ο θάνατος τη δροσιά καταπίνει
Το φίδι πνίγει τον αρουραίο
Ο νομάς κάτω από τη τέντα ακούει τον χρόνο να ουρλιάζει
Πάνω στο χαλίκι της αϋπνίας
Τα πάντα αναμένουν μία λέξη ήδη προκαθορισμένη
Από κάπου αλλού