Αμίλητοι χωρίζουμε
σκυφτοί σαν μαλωμένοι φίλοι
και ούτε που δακρύζουμε
και ούτε που σμίγουμε τα χείλη

Εμείς που κλαίγαμε
όταν ακούγαμε
τα δειληνά καμπάνα
Εμεις που λέγαμε
πως γεννηθήκαμε
από την ίδια μάνα

Το πάρελθόν μας σκίζουμε
σαν άχρηστο βιβλίο
και γρήγορα χωρίζουμε
χωρίς φιλί κι αντίο