Στου βράχου τη σιωπή θητεύω
για την ανάδυση.

Πώς εμπιστεύτηκα τη θάλασσα
πώς παγιδεύτηκα στην πέτρα!

Δεν είχε στο βλέμμα άλλο
παρά κρυφές στιγμιαίες λάμψεις
συνήθειες μιας θάλασσας
φύλλο ασημί μες στις ανταύγειες της
κάτοπτρο στις αντανακλάσεις.
Και πριν αγγίξω το υδάτινο είδωλο
το βυθό αναρίγησε.
Πρόλαβε-ωστόσο-
με επιφώνημα κατάδυσης
να με καταδικάσει
δεσμώτη Προμηθέα.

Στην πέτρα θα περάσει η ζωή
και ίσκιο δεν κάνει η θάλασσα.