Οι παλιές γειτονιές ταξιδεύουν στη μνήμη
Σαν το ιπτάμενο χαλί του Ιζνογκούντ:
Ανάμεσα από δρομαίες τολύπες νεφών
Που προϋποθέτουν ένα ακρότατο ρυθμό μαντολίνου
-Δικαιωμένο στο επίρρημα στάγδην-
Ανάμεσα στις στέρεες αλκυόνες
Και τα άδεια πρόσωπα των χαμένων συντρόφων
Ή τις κρεμασμένες, στις ακακίες,
Νυχτερινές φωνές των παιδιών.
Και τι κρίμα να΄μαι απ'τους τελευταίους
Που θα ξαπλώσουν, ψελλίζοντας:
"Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν".