Τότε, περνούσαμε με τη Ζωίτσα, τη βάρκα του Γιάννη του Αράπη,
Στο λόφο των Πευκακίων, συνοδεύοντας αόρατους αρχαιολόγους.
Ώς τις παλιές μπαρουταποθήκες.Θυμόμουν την αφήγηση του παππού:
Εδώ, ένας γερμανός φάνηκε στην άμπωτη, το κρανίο γεμάτο κόκκινα καβούρια.
Η βάρκα πέταξε κάποτε.Κατέβασε τον πατέρα πρώτα.Και τον Μπορτζελάκη.
Να δοκιμάσουν τη στερεότητα του αιθέρα.
Συνεχίσαμε οι υπόλοιποι.
Παλιά, κοντά στο φάρο, βρίσκονταν το στέκι του Βασίλη.
Καλαμαράκια τηγανητά, καβγάδες για ένα τόπι από σφουγγάρια-
Βράδυ.
Κάποιος φώναζε βοήθεια απ'τη σκάλα, βοήθεια:"Δέστε μου καλά την πέτρα
Ή φέρτε μου την Καλυψώ".Μακρυά περνούσε ολόφωτο το "Κύκνος".
Όταν ξαναπέταξε η Ζωίτσα ξεφόρτωσε το βαρκάρη.
Υποθέτω ότι οι αόρατοι αρχαιολόγοι παίρνουν πλέον το λεωφορείο.
1, 40 ευρώ.
-Όλα ακρίβηναν στα χρόνια μας.