Στο πουθενά και το ποτέ ανάμεσα
Ένας καιρός βρεγμένος-
Χρόνος για να ξεχνάς τη λήθη.

Εδώ φυτρώνει η μια πλευρά της ίριδας
Την άλλη δαγκώνει η γυναίκα με τα μαύρα
Σαν ένα μαρς με χάλκινα
Που τινάζει αποχαιρετιστήρια μαντίλια
Κι ένα "ως ευ παρέστης".

Στον κόσμο αυτό δεν λείπουν οι εκλείψεις
Σπίτια που μικραίνουν,
Όπως οι λιπόθυμες σβήνουν πυγολαμπίδες,

Μια θάλασσα που βρέχει τ’ όνομά της από μέσα.

Τα παιδιά
Που ακουμπούν στα χέρια σου ένα μικρόν αέρα
Και λεν "σήμερα πήρα δέκα".