Σε είδα να πουλάς τα μπακιρένια κανάτια,
τις καδένες,
τα χειροποίητα μενταγιόν,
εκείνα που θαύμαζες στο λαιμό μου,
αφήνουν, βλέπεις, καθαρά τα ίχνη τους
εκεί που τα προδίδεις.
Σε είδα να ξεθάβεις παλιές φωτογραφίες
εκείνο το γκριζογάλανο οπυ αγάπησες
ασπρόμαυρο να γίνει
δίστομο αγγείο
ηχώ
που σβήνει ευθύς
ρουφώντας
ξεθυμαίνοντας
αέρα να πάρει
ο σφυγμός
να τρέξει
διάφανους παλμούς
σε άνοιγμα κάρτας γιορτινής
με αστεράκια
κυρτά επίπεδα
δαφνόφυλλα και μέντα
κι όλα στο σούρουπο
που φέγγει
που σκιρτά
μια τελευταία ηλιαχτίδα.

Ανάμνηση με χόρτασες
κι εγώ θα σε γιορτάσω
με κίτρινο θαμπό λικέρ
στο βάζο στάχια ...

Κρατάς την άκρη της γιορτής.
διαβάζεις τις ρωγμές της.
Εκεί που σε πεθύμησα
εκεί θα σε βουλιάξω.