Είσαι παντού. Στον Ινδιάνο
τον από χαλκό και όνειρα πλασμένο.
Κι είσαι στη μαύρη εξεγερμένη,
τρικυμισμένη λαοθάλασσα,
στου πετρελαίου τον εργάτη και του νίτρου
και στη φριχτή εγκατάλειψη της μπανανοφυτείας,
και στης μεγάλης πάμπας το πετσί
και στο αλάτι και στη ζάχαρη, και στις φυτείες του καφέ,
εσύ, φιγούρα αναδυόμενη απ’ το αίμα σου καθώς σωριάστηκες,
και ζωντανός, όπως δε σε ήθελαν,
Τσε Κομαντάντε,
φίλε.