Ψάχνοντας για στίχους σκόνταψα σ’ ένα λησμονημένο
Ποίημα οξειδωμένο απ’ τον καιρό τι ιστορίες κι
Αυτές με τα ξεχασμένα ποιήματα τι ιστορίες
Θαμμένες αυτές οι γκρίζες κραυγές ή έστω οι
Ψίθυροι αυτών που κάποτε υπήρξαν όμοιοί μας
Με τα καθημερινά συμβάντα να τους σταυρώνουν
Ανυποψίαστους σε στάση αναμονής μιας καλλίτερης
Ώρας ή τουλάχιστον στην πιθανότητα ενός
Απογευματινού καφέ μ’ έναν δίσκο στο γραμμόφωνο
Κι ένα βιβλίο στα γόνατα τι έμεινε απ’ όλα
Αυτά και τι θα μείνει από τούτο το ποίημα
Που επιμένει να αλυχτά όλη τη νύχτα στην αυλή μου
Μη τυχόν και με πάρει ο ύπνος και σε ξεχάσω.