Παράξενα υγρές οι λέξεις μας απόψε
πώς ολισθαίνουν έτσι στη βροχή
τι λένε; για ποιον; γιατί;

πώς κάθε γράμμα τους ορθώνεται
γεφυρώνει τα απέναντι
και πώς όλα λιώνουν στη στιγμή
και ρέουν έτσι αναπάντεχα

ποια διώρυγα χωρίζει δυο στεριές
κι ενώνει δυο καλαφατισμένες πλώρες
ποια θάλασσα στ’ ανάμεσο σπαράζει
ποιος πορθμός χάσκει ειρωνικά
ποια ελάχιστη αναμονή ενεδρεύει
στο ρίγος των κυμάτων;

παράξενα υγρές οι λέξεις μας απόψε
νερομπογιές οι μνήμες τους
στάζουν αμετάκλητες
από τη μαρκίζα του χρόνου
λεκιάζουν τα κυριακάτικα κουστούμια μας
και τους κατάλευκους γιακάδες των προθέσεων