Όποια λέξη κι αν χαράξω
η μνήμη
κοφτερή λεπίδα από μαύρο μελάνι.

ῥέε δ’ αἷμα κελαινεφὲς

Δεν αντέχω άλλο θάνατο.

Χθες και σήμερα και πάντα.

Από τ’ ακρογιάλια του Ομήρου
τα βράχια
του κραταιού Άδη γίνηκαν θρόνος.
Και τα ποιήματα.

Τι σημασία έχει το όνομα;
Αχιλλέας ή Έκτορας
Πάτροκλος, Σαρπηδόνας.
Κι ο ηδονικός Ελπήνορας ακόμη.
Τι κι αν τύμβο υψώσει ο Οδυσσέας
το πολύπαθο καρφώνοντας κουπί;

Η γη χάσκει με στόμα ολάνοιχτο από τα γεννοφάσκια της.
Εὐρύστερνος.
Πάντα πεινασμένη για τα παιδιά της κι ανελέητη.
Πέτρινη.

Κι ο Τειρεσίας τυφλός κι αμίλητος
στέκει παράμερα και αδιαφορεί.

Λοιπόν, για ποιον παράδεισο μιλάμε;
Για ποιαν επιστροφή;

Δεν αντέχω άλλο θάνατο.
Ούτε κι εσύ, θαρρώ.

Να αρπάξω
το δρεπάνι του μοχθηρού βαρκάρη
και να θερίσω
στάχυα ονείου και καρπούς
πασχίζω.
Να χορτάσω την ανδροφόνα μάνα
με γέλια κρυστάλλινα αέρινες μουσικές.

Σύντρεξέ με.
Έστω για τούτη τη στιγμή μονάχα.

Δεν αντέχω άλλο πια θάνατο.
Ούτε και συγχωρώ.