Τώρα άμα θες,

περνάς άφοβα στην απέναντι πλευρά.

Οι οιμωγές πίσω από το βουνό κόπασαν

και οι ποιητές, που κατρακύλησαν εκεί,

δεν πνίγηκαν στα κάτουρα καθώς προείπαν.



Ορίστηκε το ραντεβού,

μα η οργή δε σάλπαρε την κατάλληλη στιγμή.

Βυθίστηκε αύτανδρη, λένε,

στα αφαλατωμένα οικόπεδα του χρόνου.



Είναι και οι εκλεκτές συνάξεις,

οι συνελεύσεις, οι απαγγελίες, τα σουαρέ.

Οι νέοι ευσταλείς κι αξύριστοι,

τατού, αναβολικά,

με ποια δανεική φωνή να μιλήσεις για όλα αυτά;



Οι συνετοί ούτε κι αυτοί προσήλθαν.

Στοιβάχτηκαν στα αμπάρια της ευδαιμονίας,

ίδια όπως οι ορμές του ωκεανού

επιστρέφουν στους φυσητήρες των φαλαινών.



Μας πρότειναν και πάλι τη νύκτα,

μα τέτοιοι που ήμασταν

το σκοτάδι πέρασε από μέσα μας

χωρίς να μας αγγίξει.



Και είπαμε ως εδώ!

Η θάλασσα να γεμίσει πουλιά,

και στον ουρανό να πετάνε ιχθύες.



Και είπαμε φτάνει πια!

Τα πουλιά να πυρπολούν στα νερά ενθουσιασμούς

και τα ψάρια να καμακώνουν

στον αέρα παρακαταθήκες προγόνων.



Και είπαμε ως εδώ!

Οι ολονύκτιες ενοχές να αφεθούν ξυλάρμενες,

στους αιγιαλούς των σεντονιών.



Και είπαμε, και είπαμε, και είπαμε,

μα ξύδι τα νερά κι οι στοχασμοί,

ναρκοπέδια οι έρωτες κι οι παρεκτροπές,

ταριχευμένα λελέκια οι υποσχέσεις.



Και είπαμε, και είπαμε, και είπαμε,

μα πλάνη το χιόνι, πλάνη και η λευκότης,

πώς αντέχει το άσπρο τόσο φως;



Πλάνη και το γαλάζιο, πλάνη και το δάκρυ,

πώς αντέχει το μάτι

τόσο μαύρο στον ουρανό;



Μα πλάνη και η θάλασσα, πλάνη και ο αφρός,

πώς εσύ αντέχεις τόσα πτώματα

μικρών παιδιών;



Κι ύστερα,

γύρω στα μεσάνυκτα,

πλακώνουν οι περισπωμένες,



τότε που οι βαρύτονες ψευδαισθήσεις

καθεύδουν,

και η συνωμοσία των οξύτονων ελπίδων

καταστέλλεται.