Σονέτα, αγριόχορτα και κρίνα,
τα σύνεργα της άλλοτε ζωής
(πού πήγανε λοιπόν τα χιόνια εκείνα;)
άπλωσα στο τραπέζι αποβραδίς

και βάλθηκα να πλέξω ένα τραγούδι
που να σου λέει απλώς πως σ’ αγαπώ
θα στάθηκε στη λάμπα κάποιο ζούδι
και κάτι στο τραγούδι είναι θαμπό

σαν κρίνο θερισμένο, σαν χορτάρι
που τρέμει σ’ αεράκι εωθινό,
σαν το στεφάνι γύρω απ’ το φεγγάρι,

σαν μουσική από γάμο μακρινό
και βρίσκομαι ξανά σαν τον πρωτάρη
τα μαύρα μόνο πλήκτρα να χτυπώ.