Κάποια νύχτα
ίσως μαζευτούν στη φωταψία
τα κάτοπτρα που αγάπησες

εκείνα με τα οβάλ κενά που υποχωρούσε ο θρόμβος
και το προσόψιο κρατούσε τη λαχτάρα της πρωινής δροσιάς
ίσως δεις εκεί μέσα
τα επιδόρπια που χόρτασαν την πείνα σου
και τους σταθμούς που ελέησαν τα ταπεινά σου δάκρυα
όσους καφέδες άφησες μισούς
όσα τσιγάρα έσβησες το φίλτρο

τώρα τα ροκανίδια έχουν το έλεος
κι αυτή η διαφάνεια από χώμα
σαν ιερό υπόστεγο ζητά την απουσία σου
κι ας μην κρατούνε πια απουσιολόγιο
κι ας μη φυραίνει η γη τη μοναξιά μας.