Ξετυλίγεται στον αέρα διαρκώς
το άρωμα του πατέρα μου
δροσερός ανθός λεμονιού
κι ανακατεύεται με εικόνες
ανάμεσα σε παραμύθια και λαϊκά
τραγούδια για ηρωικά κατορθώματα
γεμάτα αντοχή η δύναμη ψυχής.

Χίλια μύρια βάσανα
κι αμέτρητες ατυχίες
γεμάτος ο καιρός του
κι αυτός ερασιτέχνης ηθοποιός
σε ρόλο θηριοδαμαστή
να κρύβει φόβους κι ελπίδες
πολύ πτωχός από όνειρα
πλούσιος από απογοητεύσεις.

Αμίλητος έκανε τις κρύες νύχτες
να μοιάζουν με ηλιόλουστες ημέρες
απαστράπτοντας στον ρημαγμένο
κήπο της μνήμης μου
ντυμένος πάντα με το ίδιο κουστούμι
που αγόρασε το 68 σ’ ένα παζάρι
που κατά τύχη ήταν ολόμαυρο
σαν καταχνιά μοναξιάς
στεγνό πένθος για τα παρόντα
πετυχημένη προφητεία για τα μέλλοντα.

Μετρημένες οι ξέγνοιαστες εποχές
στα δάχτυλα του ενός χεριού
που κράτησαν όσο ένα ποτήρι κρασί
μια διαδρομή Σύνταγμα Κολιάτσου
ή όσο απέχει ένα αντικλείδι να ανοίξει
την πόρτα του χαμένου παραδείσου.

Ο πατέρας μου θαύμαζε απέραντα
τον Διάκο η τον Καραΐσκάκη,
τον Βελουχιώτη τον Κουταλιανό,
τον Μπάτη και τον Βαμβακάρη
συμπαθούσε όλους τους
απεγνωσμένους τους αδικημένους
τους ερωτευμένους
και όλους τους καταδικασμένους.

Δεν έχανε αγώνα της ΑΕΚ
τις λίθινες του Κυριακές
πρόσφυγας μιας πραγματικότητας
για αιώνες περίμενε καρτερικά
χάρτινα καράβια να ταξιδέψει
για αλλού και μακριά από εδώ
χάζευε πέρα τον ορίζοντα
ενώ ξεχείλιζαν πίκρα
η οι πιο όμορφες του σκέψεις.

Τόσο που αν ήταν λίγο δίκαιος
ο κύριος των ουρανών
πλήρης ευσπλαχνίας
θα φύσαγε να τον πάρει ο αέρας
για να πετάξει έστω για λίγο
και εκείνος στην πεζή του ζωή
τη πεζότατη ζωή των ηττημένων.