Κατοικώ στο κορμί ενός νεκρού

Βλέπω με τα δικά του κατακόκκινα
μάτια. Με χέρια ερπετά
και σιδερένια δάχτυλα απ’ την πάλη

με το χρόνο. Με μακριά μαλλιά και γένια.
Με φωνή που τρίβεται και βγάζει κάθε τόσο μικρούς
σπινθήρες. Με μαύρα ρούχα και δυο κομψά

φτερά στην πλάτη για την περίπτωση που.
Κι όλο ν’ αγριεύομαι, να ουρλιάζω κάθε αυγή
καθισμένος στο ανοιχτό παράθυρό μου για να τρομάξω

τους φιλήσυχους πολίτες και εχθρούς μου ενώ
πάντα στην άκρη των χειλιών μου
ένα σκουλήκι αργοσέρνεται. Το άγραφο ποίημα

Κατοικώ στο κορμί ενός νεκρού ποιητή