Η ανεπαίσθητη αίγλη
των νεκρών που δε μίλησαν.
Η αναντίρρητη έλξη
των αφρόνων που λύγισαν.
Η απαράμιλλη τριβή
των ορίων που σίγησαν.
Η αθόρυβη πράξη
των δαιμόνων που σύλησαν.

Η ταλάντευση των ρύπων
αμυχή στο θλιμμένο στερέωμα.
Η κρύπτη των αποκρίσεων
οιμωγή που διατρανώνει.
Ο ειρμός των εχθρών
σάρκινη σπονδή στην απόκρυφη ρήξη.
Η πλοκή της καταστροφής
ως ηχώ λειτουργεί στο αδιαίρετο νεύμα.

Στο πεδίο των τύψεων
την ανάσα σου αναζητώ.
Στο κελί των αναμνήσεων
τη γεύση μου χάρισες.
Στην ειρκτή των σοφών
ανατέλλω αναπόσπαστος.
Στο δριμύ του οίκτου κενό
ανατέλλω στα τείχη του άσπιλου.

Άξεστος υπήρξα, ως είθισται
μόνο στο τέλος διέκρινα τις οπλές σου.
Η φροντίδα που εκ της νυκτός δρομολογείται
ανόμοια εκτελώντας της αυλής τα κοσμήματα.
Ο πικρός πυρετός μου ανήκει
το αυτό ισχύει και για τα γράμματα.
Του ερημίτη την αυστηρή σκιά
αγνοώ, διακαώς προπορευόμενος.

Ρίπτω λυγμούς στης φωτιάς το πεδίο
άσβεστος σωρός, καμωμένος αέρινα.
Αναλώνομαι στις λιτανείες, στιβαρά
η στεντόρεια πηγή ήταν άλλοτε εντός μου.
Μα, ανατέμνοντας τον τρόμο
η θλιβερή μου εστία ανασυντάσσεται.
Έμπλεος φανατισμών
ανακαλώ το σημείο όπου η μητέρα εξεγείρεται.

Το μονοπάτι της απόρριψης
στου ζωοδότη την πυρά απολήγει.
Σαν πέρασμα από πηλό
οι πύλες του ατέρμονου φωτός με διασκευάζουν.
Στην όξινη παραφορά
ερωτώ τα οστά που απέμειναν.
Στο λίκνο του δέους
αναγνωρίζω πια το είδωλο μου.