|
Στίχοι: Κυριακή Λυμπέρη
Μουσική: Αμελοποίητα
Είναι που ήθελα να είμαι με τους καλύτερους.
Κι έτσι κάποτε παρέδωσα
στο νοτιά τα μυστικά μου ανοίγματα
ακόμα η πνοή του περισσεύει στο στόμα μου
όμως κάθε ωραίο κάποτε τελειώνει.
Το ωραίο το φτιάχνεις, δεν υπάρχει από μόνο του·
μου έλεγε η εσωτερική αδελφή μου.
Ό,τι έχασες μπορείς να το ξανακερδίσεις·
ό,τι σου πήραν, σπείρε να φυτρώσει καινούριο.
Λοιπόν τον κήπο τώρα να καλλιεργήσω
να φύγουν τ’ αγριόχορτα
και να κοπούνε όλα τα ξερά, ανάμεσα
σε σάπιους σπόρους άνοιξη να μελετάω.
Κι ίσως η αιωνιότητα μου κάνει χάρη
ίσως ο Άδης να με λυπηθεί
μπορεί κι ο νοτιάς να καταθέσει
στο τέλος παράσημα στις πατούσες μου.
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 149 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|