Δεν αμφιβάλλω, θ’ απαντήσεις.
Θ’ ακούσω: μάλλον, μπορεί, πιθανόν.
Ο δαίμονας κρατάει το μολύβι σου.
Ο δαίμονας σου οδηγεί το χέρι.
Και έτσι, όπως τα βεγγαλικά
για το καλό του νέου χρόνου
θα σκίζουν ουρανούς και σύμπαντα
οι ώρες μου θα πέφτουν στο πηγάδι σου
θα γεύομαι άβυσσο στη γλώσσα.
Αχ, φωνήεντα μου παραπονεμένα
παράταση πνιγμού θα εκτελώ·
προς το βυθό του μέλλοντος μου
ο λαίμαργος αφέντης μου
νομίζω με τραβάει και φέτος.