Κικλήσκω κούρην Καδμηίδα παμβασίλειαν,
εὐειδῆ Σεμέλην, ἐρατοπλόκαμον, βαθύκολπον,
μητέρα θυρσοφόροιο Διωνύσου πολυγηθοῦς,
ἣ μεγάλας ὠδῖνας ἐλάσσατο πυρφόρωι αὐγῆι
ἀθανάτη τευχθεῖσα Διὸς βουλαῖς Κρονίοιο
τιμὰς τευξαμένη παρ’ ἀγαυῆς Περσεφονείης
ἐν θνητοῖσι βροτοῖσιν ἀνὰ τριετηρίδας ὥρας,
ἡνίκα σοῦ Βάκχου γονίμην ὠδῖνα τελῶσιν
εὐίερόν τε τράπεζαν ἰδὲ μυστήριά θ’ ἁγνά.
Νῦν σέ, ѳεά, λίτομαι, κούρη Καδμηίς, ἄνασσα,
πρηύνοον καλέων αἰεὶ μύσταισιν ὑπάρχειν.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Την κόρην του Κάδμου επικαλούμαι, την βασίλισσαν των πάντων, την ωραίαν Σεμέλην
με τα αξιέραστα πλοκάμια, την βαθύκολπο, τη μητέρα του Διονύσου, που κρατεί
θύρσον που παρέχει μεγάλην ευθυμίαν η οποία υπέφερε πολύ κατά την γέννησην του
Διονύσου, που έγινε κατά την αυγήν που φέρνει το φως και εγέννησε κατά τας βουλάς
(τις προθέσεις) του αθανάτου Διός, υιού του Κρόνου και επέτυχε να λάβει από την
ονομαστήν Περσεφόνην τιμάς μεταξύ των θνητών ανθρώπων κατά τριετίαν όταν τελούν
(κάμνουν τελετήν, εορτάζουν) την γέννησιν του ιδικού σου Βάκχου και την ιεράν
τράπεζαν και τα αγνά μυστήρια. Τώρα, ω θεά, βασίλισσα, κόρη του Κάδμου, εσένα
ικετεύω και σε καλώ να έχεις πάντοτε καλήν διάθεσην προς τους μεμυημένους.