Τελικά
φίλοι μου ωραίοι
λίγο πιο νωρίς,
λίγο πιο αργά
δε θα `πρεπε να `χουμε διασκορπιστεί
μετά από τόσα ξημερώματα μαζί.
Τη νύχτα
απ’ το βάθος του κελιού μας
ακούω τις λέξεις που ειπώθηκαν
να μουρμουρίζουν πλέον
το ταραγμένο τραγούδι
της παιδικής μας θάλασσας.

Μα τώρα
πρέπει
να κοιμόμαστε
μόνοι μας,
Κι αυτό
ήταν η απόφαση
μιας παγωμένης στιγμής του χρόνου
που αναπαύεται πια
στο άδυτο των αναμνήσεων
μιας εποχής ευγενικής
που εξασφάλιζε την πίστη και τον έρωτα
και την κοινή ζωή μας.

Τελικά,
φίλοι μου ωραίοι
σταμάτησαν
να μουτζουρώνονται
οι λέξεις μου
από τα δάκρυά σας...