Αποθησαυρισμός λοιπόν ή αποταμίευση; Αυτό είναι το δίλημμα:
Τι θα με συνθλίψει λιγότερο, να καταχωνιάσω
σε κασέλες της μνήμης την πρώτη εποχή χωρίς συνείδηση
τα χρόνια τις ώρες ασυλλόγιστες στους δρόμους
μια εκ των υστέρων σημαντική καθημερινότητα
τη λατρεία σε μια γυναίκα παιδί, σε σένα, Τάνια,
τις στιγμές των ματιών σου, Έλλη, που αγαπήσαμε
το κελί το νιώτικο καλοκαίρι

ή

να γυρεύω σε μια ποίηση χωρίς αντίκρισμα
μια και ποτέ καμία ποίηση δεν επιστρέφει τον καιρό
να ξαναδώ μια μέρα του `67
με στίχους βγάζοντας ένα άχτι ανώφελο να αποταμιεύω
στερεύοντας σε αισθήματα μόνος πια τις νύχτες
αφού έχω γεμίσει όλη τη μέρα χρεώστες
λογαριασμούς πιστωτικά ρυτίδες – αποτελέσματα χρήσεως...

Τι με συνθλίβει λιγότερο; Αυτό είναι το δίλημμα.