Συλλέγει μπουκάλια με κρασί. Οίνους αίνους αιώνια σιωπηλούς
που ανοίγει σε οχληρές στιγμές, πλουσιοπάροχες σε λήθη
γεμάτες λάθη ιδιωτικά που στοίχειωσαν σαν σπίτια-ερειπιώνες
κι αφήσανε οπωροφόρες γεύσεις μακρινές από τρισάγιες πόρνες.

Οίνους αφθώδεις, χρώματα ροζέ, άκρως ερυθρές γουλιές
που καταπίνει μαζί με μνήμες οπτικές σε οθόνες πλάσματος λευκές
βλέποντας πάνω τους άχρονες φιγούρες να επιστρέφουν τη ζωή του
ανήμπορος να αναστήσει ιστούς και μέλη αλλοτινά οριστικώς χαμένα.

Κι αργά αποκοιμάται σ’ ένα σύννεφο αισθήσεων ψευδών
ψευδεπίγραφα περιβόλια περιστοιχίζουν τον σκοτεινό του ύπνο
όνειρα μπρούσκα ταλανίζουν το άμοιρο κρεβάτι ως τα χαράματα
μέχρι ο φελλός τους το φύλλο του να εξουδετερώσει ως το πρωί.