Πότιζα αρμύρα τα σγουρά σου τα μαλλιά

Και άλειφα μέ λάδι το κορμί σου

Σου έφτιαξα φωλιά από κλαριά

Με φύλλα ευωδιαστά του παραδείσου

Μονάχη μου σε πήρα αγκαλιά

Και σε ταξίδεψα σε θάλασσες – θυμήσου

Κι όταν σε έκαιγε πληγή παλιά

Με το λαγούτο μου ψιθύριζα «κοιμήσου»

Μα ήρθαν καιροί λυπητεροί χρόνια σκληρά

Και μέσα σου κατοίκησεν η σκόνη

Οι εχθροί αρπάξαν ρόδα τρυφερά

Απ’ το μικρό μας μοσχομύριστο μπαλκόνι

Και το κεφάλι απόστρεψες ευθύς

Ως χώθηκε στην πόλη το κοντάρι

Λησμόνησες τη χώρα της ψυχής

Και άφησες το κύμα να μας πάρει