Όλα ν’ αλλάξουν όνομα η μόνο τ’ ουρανού να μείνει το ίδιο
Την ψυχή να Την πούμε ίλιγγο ή μέθη, ρουφήχτρα σκοταδιού η ήλιου
Τον ήλιο να τον πούμε πολλαπλασιασμένο δάσος
Το δάσος έκρηξη σ’ άγγιγμα σύννεφου
Το σύννεφο κομμένη κραυγή σκοτωμένου
Τον σκοτωμένο ομορφιά που τής έβγαλαν τα μάτια
Τα μάτια κομμάτια ουρανού που σφυροκοπάνε τους πόθους

Τη νύχτα να την πούμε μυρμηγκιά που εξιλεώνει τη σκέψη
Τη σκέψη αφαίρεση όλων των αριθμών απ’ το έξαλλο άθροισμα τής πέτρας ή της πετριάς
Τη γυναίκα πυράκανθα, τον άντρα ή το παιδί αυλό από μυρωδάτο ξύλο
Την πυράκανθα πετριά στο πετρωμένο του νου
Τον αυλό αύρες που φυσούν παντού ως η στα λόγια που τα πίνει η αυγή
Την αυγή να την πούμε μάτι ορθάνοιχτο στα θηρία ή στο δίκιο του θεού
Το θεό διαδρομή του άστρου η του ζωυφιού στην ίδια αγριάδα
όπου ένας λύκος ένα βρέφος κι’ ένα αηδόνι σκιρτούν στη λέξη "αεί"

Τότε καθώς θα `χω πλαγιάσει σ’ ένα λιβάδι θα `μαι το αδολοφόνητο κορμί αντάμα μ’ όλες τις καμπύλες
η μ’ όλα τ’ άγρια πουλιά που `χε γεννήσει η άμωμη καρδιά
ή θα `μαι το άστρο που φέγγει μες στο μεσημέρι ίδιο απριλιάτικη περπατησιά
ο ψίθυρος "κουράγιο φίλε" στο αυτί του κοκαλιάρη Αφρικανού
Μαγνήτης που ηλεκτροθυμίζει, χοάνη κυκλοέλικτη αισθημάτων
ανάποδος στροβιλισμός όλων μαζί των ζωντανών μέσα στο βόγκο τής θαλάσσης, όπως καθρεφτίζει
άστρο τον κάτοικο του ψαροκάλυβου που λείπει:

Εμένα που δε ζω η μες στ’ αυτί μου ξαγρυπνάω
αἰώνες.