netriofron
14-09-2016 20:45 | Γράφει ο ίδιος ο Λ. Παπαδόπουλος: «Οι πρώτες σοβαρές κόντρες με την κρατική λογοκρισία άρχισαν το 1968, όταν βγάλαμε με τον Λοΐζο το δίσκο “Ο ΣΤΑΘΜΟΣ” (Minos). Σε ένα τραγούδι, που το λέγαμε “Το καρφί”, περιέγραφα το εσωτερικό ενός φτωχόσπιτου. Στα σπίτια αυτά δεν υπάρχουν κρεμάστρες. Για κρεμάστρες χρησιμοποιούνται καρφιά, καρφωμένα πίσω απ’ την πόρτα. Έγραφα λοιπόν : “Πίσω απ’ την πόρτα το καρφί / και στο καρφί σακάκι”. Οι ηλίθιοι λογοκριτές, όμως, θεώρησαν ότι με τη λέξη “καρφί” αναφερόμουν σε κάποιον χαφιέ (“καρφιά” λέμε τους σπιούνους, τους χαφιέδες κ.λπ.) και ζήτησαν αλλαγή. Δεν ήταν δύσκολο, έγραψα: “Πίσω απ’ την πόρτα την κλειστή / ένα παλιό σακάκι”. Άλλαξα και τον τίτλο του τραγουδιού: “Πίσω από την πόρτα” τον έκανα.»
Εκεί, όμως, που βρήκα τον μπελά μου ήταν στην τελευταία στροφή. Έγραφα : “Δίπλα στα πλίθινα σκαλιά / μια λεύκα απάνου ως κάτου / είναι απ’ τα χέρια εκείνου / που ’χε το μπόι τ’ ουρανού / το μπόι του θανάτου”. Οι λογοκριτές φρυάξανε! Ζήτησαν άμεση αντικατάσταση αυτής της στροφής. Συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις. Και η στροφή έγινε : “Μες στην καρδιά μου την πικρή / ήρθε το πρώτο χιόνι / μες στην καρδιά μου ράγισες / τη νύχτα που με άφησες / χαμένο χελιδόνι”. Τα μισά λόγια, σ’ αυτήν την στροφή, είναι του Λοΐζου!» και (για το «Το παλιό ρολόι») : «Στον τελευταίο στίχο, για τη λογοκρισία, το “μα οι άνθρωποί μας” έγινε “μα τα χελιδόνια”». |
