Στου σκοτεινού κελιού την καταφρόνια
της αμαρτίας να πνίξει το μεθύσι
ο μοναχός δε θέλει· και τα χρόνια
περνούν, κι απάνω του μελίσσι

οι επιθυμίες βοούν. Τα χελιδόνια
της άνοιξης μηνούν. Δροσάτη βρύση
γυναίκας γέλιο μοιάζει. Τα λαγόνια
της αγαπητικιάς το κυπαρίσσι

σαν σειέται του θυμίζει. Κι είν’ αφιόνια
γλυκά τα οράματά του. Δε θα λύσει
τα κακά μάγια που στα καταχθόνια

τονε βυθούν του άδη. Μεσ’ στη χτίση
γλυκύτερ’ άλλα δε λαλούν αηδόνια
κι είν’ η παράδεισος το ερημοκκλήσι.