Στους δρόμους της πόλης
κινούνται πολλοί μελλοθάνατοι,
περπατάνε, σπρώχνονται, οδηγούνε,
κορνάρουν, βρίζονται.
Στη στάση του λεωφορείου,
μαθητές, αλλοδαποί, εργάτες,
μελλοθάνατοι'
σκοτώνουν τις μέρες τους
περιμένοντας τη σειρά τους.
Και εσύ τρέχεις,
περνάς από δίπλα μου
σαν το δρομέα του Αργύρη Χιόνη,
σαν το θλιμμένο και μοναχικό δρομέα του,
«που δεν τρέχει για να φτάσει πρώτος,
που δεν τρέχει για να φτάσει καν».
Τρέχει σχεδόν ακίνητος, μα και σχεδόν ανίκητος.