Κάποτε ήθελα να γίνω ξυλοπόδαρος,
να κοιτώ στα ίσια δέντρα και πουλιά.
Παλιάτσος-ξυλοπόδαρος, να μπερδεύω και να μπερδεύομαι
βαμμένος, θλιμμένος, χαρούμενος
με μια τεχνητή, μεγάλη σταγόνα δάκρυ στο πρόσωπό μου.
Ύστερα ακολούθησα το ένστικτό μου και έγινα δρομέας,
δρομέας μεγάλων αποστάσεων.
Και έτσι μπορώ να τρέχω
στο απέραντο των ονείρων μου και να κρύβομαι
μες στο χαμόγελο μπροστά σου.
Για κοίταξε καλά, με βλέπεις;