Σου έτυχε ποτέ να μην έχεις όρεξη να κάνεις απολύτως
τίποτα, να έχεις χίλια δύο πράγματα και όμως να κάθεσαι
απέναντι τους και να μην έχεις όρεξη; Να κοιτάζεις από το
παράθυρο σαν να περιμένεις να δεις κάτι, να είσαι αφηρημένος
για πολλή ώρα με καρφωμένο το βλέμμα στη γωνιά του ταβανιού,
να σου έρχεται να κλάψεις χωρίς να υπάρχει λόγος,
να θυμώνεις με τον εαυτό σου για ό,τι υποσυνείδητα
σε ενοχλεί, χωρίς όμως να το αφήνεις να βγει στο συνειδητό,
γιατί δεν έχεις το κουράγιο να το αντιμετωπίσεις;

Σου έτυχε ποτέ να θέλεις να μιλήσεις σ’ έναν άνθρωπο,
να του ανοίξεις την ψυχή σου, να μοιραστείς τη μιζέρια
σου μαζί του, να γυρέψεις ένα λεκτικό χάδι, μια κουβέντα
παρηγοριάς και να μην βρίσκεις;

Η Ελπίδα έχει το όνομα, αλλά όχι τη χάρη…

Πιάνει στο χέρι το κινητό τηλέφωνο και πάει στο μενού.
Επέλεξε το ευρετήριο, Αγάπιος, Άγγελος, Αντρέας, Άντρη…,
Βασίλης, Βάσω…, Γαβριέλα, Γιάννα, Γιώργος…, Δέσπω,
Δημήτρης, Διαμάντω…, Χρήστος, Χριστόφορος… Τριακόσια
σαράντα δύο ονόματα αποθηκευμένα στη μνήμη του τηλεφώνου,
με αλφαβητική σειρά τα πέρασε όλα, ένα ένα, αλλά
με κανένα δεν αισθανόταν ότι μπορούσε να μοιραστεί αυτά
που ένιωθε τη δεδομένη στιγμή.

Τι στο διάβολο, φίλους έχω, ρε γαμώτο, είπε και πέταξε
το τηλέφωνο στον απέναντι τοίχο. Τα θραύσματα του
τηλεφώνου τη κτύπησαν στο μάγουλο και της έγδαραν το
δέρμα. Ήταν σαν να της ανταπέδιδε το κτύπημα ο τοίχος ή
καλύτερα ήταν σαν να την κτυπούσαν τα τρακόσια σαράντα
δύο ονόματα που ήταν αποθηκευμένα στη μνήμη του
τηλεφώνου της.

Ένα αιμάτινο δάκρυ από το πληγωμένο της μάγουλο
κύλησε και έπεσε στο γκρίζο κεραμικό. Έσκυψε και είδε
τον αντικατοπτρισμό να της γυρίζει την πλάτη.

Η τακτική της αποφυγής σκοτώνει.