Όταν με βλέπεις να γυρνώ,
μανδύα νεκρικής σιωπής να φορώ, μην ησυχάζεις,
είναι που μάχομαι με τον έσω κόσμο μου
και δύναμη δεν έχω να δώσω στην ψυχή της έξω εικόνας μου.
Είναι που παλεύω θηρία να δαμάσω,
είναι που θέση γερεύω να βρω
ανάμεσα στη φωτιά, την καταιγίδα, τη μέρα και τη νύκτα.
Ανάποδα πρέπει να φοράς καμιά φορά, άνθρωπε…
Ανάποδα το δέρμα σου και την ψυχή σου.
Ανάποδα, για να μπορείς να κοιτάς όσα σε μαχαιρώνουν,
για να μπορείς να αγαπάς όσα σε σκοτώνουν.