Μόλις χθες γεννήθηκες…

Μα πριν προλάβουν τα ταξιδιάρικα πουλιά να βρουν
ζεστά μέρη να ξεχειμωνιάσουν…

Πριν τα χελιδόνια κτίσουν τη φωλιά τους, πριν ακόμα από
τον βολβό ο κρίνος να βλαστήσει…

Εσύ είσαι κιόλας μέσα στις καμπανούλες του και τον
εξερευνάς με του μωρού την απορία, μα και του γέρου τον
αναστεναγμό. Βρήκες κιόλας τον τρυφερό κορμό του, τον
αγκάλιασες, κατρακύλησες και κατέβηκες στο χώμα…

Τα χέρια σου δε σε βαστούσαν γερά και ξέφυγες λίγο,

«έπεσες με τα μούτρα», έγλυψες με τη γλώσσα σου το χώμα
από τα χείλη σου, η αναπνοή σου μυρίζει ακόμα χώμα.
Σηκώθηκες, τίναξες τα ματωμένα και λερωμένα σου γόνατα
και έφυγες…

Βλέπω τον δρόμο που περπατάς,

βλέπω τι καιρός σε συντροφεύει.

Βλέπω τα μάτια σου μια να λάμπουν και να κοιτούν ψηλά
και μια να βρέχονται, αλλά εσύ δε σταματάς, προχωρείς,
βάζεις σε λειτουργία τους ματοκαθαριστήρες που έχεις
ενσωματωμένους επάνω στα βλέφαρά σου, σου διώχνουν
το δάκρυ και προχωρείς…

Ό,τι καιρό και αν έχει, χαμογελάς και αυτό είναι ένα
όπλο που φοβούνται τα στοιχειά του δάσους και ανοίγουν
δρόμο.

Βλέπω τον δρόμο, είναι μακρύς με πολλά δέντρα κατά
μήκος του, δεξιά και αριστερά.

Όπως ρουφάς τα μέτρα και μαζεύεις χιλιόμετρα, όσο το
χαμόγελο κρατά τόσο πιο πολύ το ουράνιο τόξο προσεγγίζεις…

Να εγώ σε βλέπω, ναι μπορώ να σε δω. Σε λίγο θα είσαι
ανάμεσα στο κόκκινο και το πράσινο και θα κολυμπάς, θα
ανεβαίνεις στην κορυφή του και θα κάνεις τσουλήθρα και
θα κατεβαίνεις από την άλλη μεριά…

Μετά θα παίζεις κρυφτό με το λιλά, όταν το κίτρινο θα σε
κυνήγα…

Τέτοια παιχνίδια σε καρτερούν…

και θα χαμογελάς …και θα χαμογελάς … και θα χαμογελάς,