Είχα κάτι φίλους «επαναστάτες», «αναρχικούς»,
χίπηδες, αξύριστους , «ροκάδες».
Έπιναν το κρασί της κουλτούρας
από το πιο «ίη»
κουλτουριάρικο στέκι της πόλης
και έκαναν όνειρα…
Αγαπούσα τα όνειρά τους…
Έγραφαν συνθήματα με σπρέι στους τοίχους,
κάπνιζαν οκλαδόν, με τη μπίρα παρά πόδας στα πάρκα,
συζητούσαν με τις ώρες και έκαναν όνειρα…
Αγαπούσα τα όνειρά τους…
Χθες η συνεστίαση των φίλων
έμοιαζε με συνέδριο επιχειρηματιών·
έτρωγαν, κάπνιζαν, μιλούσαν, γελούσαν
και έκαναν όνειρα…
Γαμώ την κατάντια μας…
Με φόβισαν πολύ,
μα πάρα πολύ τα καινούργια όνειρά τους.