Έγραφε μόνο, όταν ήταν ερωτευμένος. Ήταν μια αναγκαία προϋπόθεση
για να μπορέσουν να γονιμοποιηθούν τα θηλυκά κύτταρα του εγκεφάλου
του και να γεννήσουν. Όταν ήταν ερωτευμένος, προκαλούνταν μια
πνευματική διέγερση, άνοιγε αυτό το μικρό παραθυράκι στον εγκέφαλο
και από εκεί κρυφοκοίταζε, παρατηρούσε μέρα – νύκτα,
αποκωδικοποιούσε ό,τι τον έλκυε, τα συμπύκνωνε υπό μορφή ποιημάτων
ή διηγημάτων και τα άφηνε να αναπαυτούν σ’ ένα κομμάτι χαρτί.

Όταν δεν ήταν ερωτευμένος, το «παράθυρο» έκλεινε, γύρω του ήταν
όλα μαύρα, ούτε καν γκρίζα, δεν έβλεπε απολύτως τίποτα. Όταν ήταν ερωτευμένος, το κάθε κλάσμα δευτερολέπτου αποκτούσε τεράστια
σημασία, ζούσε με ένταση και πάθος. Ο χρόνος γι’ αυτόν δε μετρούσε
σαν στους άλλους ανθρώπους της σύγχρονης πόλης όπου κατοικούσε
και που μαστιζόταν από φρενίτιδα.

Την τελευταία φορά που ερωτεύτηκε είχε κάνει ένα βήμα παραπάνω,
ενώ παρατηρούσε το πέταγμα μιας άσπρης πεταλούδας με καφέ, κόκκινες
και μπλε βούλες στα φτερά της. Σηκώθηκε και την ακολούθησε αμίλητος, αφήνοντας πίσω στο γραφείο το χέρι του να κρατά την πέννα και να
αποτυπώνει σαν φωτογραφική μηχανή στο χαρτί ό,τι ένιωθε και έβλεπε εκείνη τη δεδομένη στιγμή .
Μεθυστικός ο χορός της πεταλούδας, χόρευε-χόρευε, μάγευε τον
συγγραφέα και τον οδήγησε στον μαγικό της κόσμο. Ο συγγραφέας
άρχισε να βγάζει φτερά, σε λίγο πετούσε μαζί με τις άλλες πεταλούδες. Προσέγγισε για μια στιγμή το παραθυράκι από όπου είχε εισχωρήσει,
έκανε πίσω και με μια απότομη κίνηση έκλεισε το παραθυράκι του
μυαλού και αυτοεγκλωβίστηκε μέσα στον παραμυθένιο κόσμο των
πεταλούδων. Το χέρι του ήταν εκεί έξω στο μαύρο τοπίο της καθημερινότητάς του, πάνω στο γραφείο, να κρατά μια πέννα που της στέγνωσε, με την πάροδο του χρόνου, το μελάνι. Ο ποιητής μπήκε,
κλείστηκε σ’ ένα ποίημά του και εγκατέλειψε την ποίησή του.