Τη γνωρίζει η πόλη
μα αυτή προχωράει.
Αδιάφορα σφυρίζει
σε κανένα δεν μιλάει.

Βγάζει βόλτα στην πλατεία,
τα νεκρά όνειρά της
κι ένα σκύλο μεγαλώνει,
έχοντας για συντροφιά της.

Καταραμένη μοναξιά,
καταραμένα χρόνια.
πού χαθήκανε, πού πήγαν
στης ζωής τα βαγόνια.

Καταραμένη μοναξιά,
χίλια πρόσωπα έχεις.
Όσα και να σου έχει κάνει,
πάλι εσύ την αντέχεις.

Τη γνωρίζει όλη η πόλη,
μα ξεχνούν το όνομά της.
Είναι η πόρνη της πλατείας,
γράψει η ταυτότητά της.

Να μπορούσε για λίγο,
να άλλαζε το ριζικό της.
Θα ήθελε να ήταν σκύλος,
και αυτή το αφεντικό της.