Αθόρυβα σαν σκιά τα απογεύματα στην Λευκωσία

πέρασα και εγώ κάποτε

από δρόμους και σοκάκια.

Ζήλεψα και θαύμασα τους ναυτικούς

από μακριά όμως,

από την ενδοχώρα.

Στα παράλια οι άνθρωποι (και περισσότερο η γυναίκες)

ξέρουν από χωρισμούς,

Εδώ στην Λευκωσία εντός των τοίχων

νιώθω προστατευμένος

ανάμεσα σε ενετικά κατάλοιπα, μεσαιωνικά απομεινάρια,

κλασσικά και σύγχρονα κτίρια

Ανάμεσα σε ανθρώπους που πέρασαν και θα έρθουν

έκτιζα χρόνια μια σκιά

και όταν ωρίμασε ο χρόνος

απομακρύνθηκε χωρίς πισωγυρίσματα.

Μια άκακη σκιά, ένα πνεύμα

που αυτομόλησε από τη σάρκα

τίποτα παραπάνω.

Αν την συναντήσεις

πες της ότι την «σκότωσα»

από μετριότητα και αγάπη