Η συνείδηση ήταν η κόρη η του η μικρή
η παραχαϊδεμένη
Ο πατέρας της ήταν σπουδαγμένος
άνθρωπος με θέση
καλό μισθό
έφερνε στο σπίτι το αθάνατο
μα κάτι του έλειπε
Θα γίνω ποιητής
ίσως πολιτικός
όχι, όχι καλύτερα ποιητής
είναι πιο σοφιστικέ
θα έχω ακροατήριο
θα έχω στάτους κοινωνικό
Θα θα θα θα, θα αλά ποιητικά
«ναι, ναι, πατερούλη μου
θα είσαι ο καλύτερος»
είπε η κόρη η μικρή η παραχαϊδεμένη
η συνείδηση η ολίγον μουρλαμένη
Ο ποιητής μεγάλωνε στα χέρια της παραχαϊδεμένης του
μεγάλωνε και φούσκωνε
φούσκωνε σαν καλοφαγωμένος βασιλιάς
ώσπου η συνείδηση, η κόρη η μικρή η παραχαϊδεμένη
η συνείδηση η ολίγον μουρλαμένη
τον δάγκωσε μια μέρα κατά λάθος
και ακούστηκαν από το βάθος να σκάνε χίλια δυο κομμάτια
κι ένα ποίημα. Μπαμπά, τι κρίμα!