Ούτε οι αμυγδαλιές την Άνοιξη
δεν γιατρεύουν το κορμί της
μόνο δακρύζει κρυφά
κι αφήνεται στο όνειρο.

Μαζί με τους ανθούς
σαν πέφτουνε στο χώμα
το κλάμα της κισσός
αιώνες τώρα γυρεύει δέντρο
μ’ αναρριχέται μοιρολόι.

Οι στεναγμοί αναφωνούν
ρήματα μες στα κοχύλια
που η θάλασσα τραγούδια τα ξερνάει
ραγίζοντας θεμέλια
στα παζαρέματα με τους θεούς
κι ο Ήλιος τ’ αγκαλιάζει στη γης
την κατάρα να στεγνώσει
στίχοι να γίνουν
στην άγραφη Ιστορία.