Κρατώ φυλαγμένο ένα γαλάζιο μπουκάλι
μέσα του ένα αυτί κι ένα πορτρέτο.
Όταν η νύχτα κυριαρχεί
πάνω στα φτερά της κουκουβάγιας,
όταν το βραχνό κερασόδεντρο
σκίζει τα χείλη του και χειρονομεί απειλητικά
με τις φλούδες του τσακισμένες από τον θαλασσινό αγέρα,
τότε καταλαβαίνω πως υπάρχουν απέραντες βυθισμένες εκτάσεις:
Ράβδοι χαλαζία,
λάσπη,
καταγάλανα νερά για μια μάχη
πολλή σιωπή, αναρίθμητες
μεταλλοφόρες φλέβες υποχωρήσεων η καμφοράς,
πράγματα που πέφτουν, παράσημα, τρυφερότητες,
αλεξίπτωτα, φιλιά.

Δεν είναι παρά το πέρασμα από τη μια μέρα στην άλλη,
μια μόνο μποτίλια
που περιπλανιέται στις θάλασσες
και μια τραπεζαρία όπου καταφθάνουν τριαντάφυλλα,
μια τραπεζαρία αφημένη
σαν ψαροκόκκαλο – μιλώ
για ένα σπασμένο ποτήρι, για μια κουρτίνα, για το βάθος
μιας ερημωμένης σάλας που ένα ποτάμι διασχίζει ορμητικά
παρασύροντας πέτρες. Είναι ένα σπίτι
χτισμένο πάνω στα θεμέλια της βροχής,
ένα διώροφο σπίτι με τον απαιτούμενο αριθμό παραθύρων
η κλιματσίδες να το κυκλώνουν ευλαβικά.

Περνώ από `κεί τα βράδια, φτάνω
γεμάτος από λάσπη και θάνατο,
σέρνοντας τη γη μαζί με τις ρίζες της
και την κούφια της κοιλιά που μέσα κοιμούνται
πτώματα πλάι στο στάρι,
σε μέταλλα η γκρεμισμένους ελέφαντες.

Όμως πάνω από όλα υπάρχει μια φριχτή,
μια τρομερή άδεια τραπεζαρία,
με τα σπασμένα της ελαιοδοχεία
και το ξίδι να γλιστράει κάτω από τις καρέκλες,
μια καρφωμένη αχτίνα του σεληνόφωτος –
κάτι σκοτεινό, κι αναζητώ
μέσα μου μια αναλογία:
Ίσως να είναι μια αγορά περικυκλωμένη από θάλασσα
και πανιά σκισμένα που στάζουν αλμυρό νερό.
Μα είναι απλώς ένα εγκαταλελειμμένο δωμάτιο
και γύρω του προεκτάσεις,
καταποντισμένες φάμπρικες, κομμάτια ξύλου
που μόνο εγώ γνωρίζω,
καθώς είμαι λυπημένος κι επειδή ταξιδεύω,
το ξέρω το χώμα η θλίβομαι.



Μετάφραση : Τάνια Καραμάνου