Συννεφιασμένος ουρανός
ανάμεσα πικρά βουνά κι έρημους κάμπους ταξιδεύεις
δυο αργά πουλιά μονάχα σε κοιτάξαν

κανείς δε ρώτησε πού πας, κανείς δεν είδε
πίσω απ’ τα μάτια σου ένα φως να σβήνει

μέρες με συννεφιά ταξιδεύοντας
χωρίς να φτάνεις πουθενά, χωρίς
πια να θυμάσαι πότε κίνησες, για πού
κι αν ήρθε, πέρασε η Ανάσταση, δεν το `μαθες
ποτέ δε θα το μάθεις

μετέωρος σ’ άχρονο ταξίδι ανάμεσα σε μια
δοσμένη καταδίκη η μια σταύρωση
μετέωρος σ’ άχρονο ταξίδι απ’ την ταφή
ως τη λησμονιά

δυο αργά πουλιά, στον ουρανό
πριν σβήσουν, σε κοιτάξαν.