Μεθυσμένο
σε φαντάζομαι,
από τη θέα εξωτικού τοπίου
σκυμμένο πάνω στον καμβά
ν’ αδειάζεις τον πυρετό σου
-χιλιάδες χρώματα!
ηφαιστειακά-
από μια εκρηξιγενή
ερωτική φλέβα.
Να σε ρουφάνε
πόροι ανοιχτοί,
διψασμένοι
και πέλματα γυμνά
να πολιορκούν το σχήμα σου
με κύκλους Πανσέληνους.
Ύστερα το σπίτι πίσω σου
φαντάζομαι,
βυθισμένο σε αργή
νηφάλια λήθη
ν’ αναχωρεί ασπρόμαυρο,
φορτωμένο
τα παλιά του ντουβάρια.
Κι εμένα,
πορτρέτο ημιτελές
σε άλλου καιρού τον τοίχο,
να διασχίζω κατακόρυφα
του χρόνου την ρωγμή,
αιμορραγώντας
του τετελεσμένου
το πιο βαθύ ιώδες .