Στάχυασε ο κάμπος
και θρηνώ
τα σφιχταγκαλιασμένα
όταν σφυρίζει από μακριά
το αδόκητο δρεπάνι.
Απ’ τη σπορά
ως τον θερισμό
τίποτα δε μου ανήκει.
Οφείλω σαν κολίγας.
Το αίμα,
τον ιδρώτα μου
κι όσους πολύ αγαπάω.